روزانه می بینیم، با اطراف خود ارتباط برقرار می کنیم، رنگ های زیبا و ساختمان های مرتفع را نظاره گر هستیم و از بودن در کنار هم لذت می بریم. چشم عضوی مهم در بدن آدمی است که بیش از عضوهای دیگر به مراقبت نیازمند بوده، چون به واسطه این عضو زیبا است که ما جهان اطراف خود را می شناسیم و با آن ارتباط برقرار می کنیم. حال بیایید لحظه ای چشمان خود را ببندیم و به چاله ای تاریک و عمیق فرو رویم. حس کنید نوری نیست که جهان اطراف را جان دهد و همه چیز سیاه است. چه حسی دارید؟! حس می کنید در قبر خفته اید و زندگی خاتمه یافته است. حتی فکر به این لحظه هم مرگ را برای ما تداعی می کند. حال خود را جای کسی بگذارید که هر روز و لحظه، خود را در تاریکی مطلق می بیند. با این حال زندگی را با کمک دستان و حواس دیگرش می گذراند و امید دارد. کسانی در اطراف و همسایگی ما هستند که از بدو تولد و یا در اثر حادثه ای دردناک از نعمت بینایی محروم شده و در تاریکی روزگار می گذرانند. ما باید امید به زندگی را از آن ها بیاموزیم. آن ها با اینکه معلول هستند ولی عاشقانه زندگی را دوست دارند و برای رسیدن به اهداف خود مردانه تلاش می کنند. روز 15 اکتبر یا روز جهانی عصای سفید، روزی برای بها دادن به انسان هایی است که با اینکه به مانند ما نمی توانند از زیبایی های جهان لذت ببرند ولی قلب و روحی بزرگ و بی مثال دارند. این روز، روز عصای سفید نامگذاری شده و در روز جهانی عصای سفید، شما همچنین با مخترع عصای سفید نیز آشنا خواهید شد.

تاریخچه عصای سفید و آشنایی با مخترع عصای سفید

کاربرد عصا به عنوان وسیله ای اساسی چه برای نابینایان و چه برای افراد مسنی که در گذر زمان و با بالا رفتن سن توان حرکت خویش را از دست داده و با کمک این وسیله پاهای ناتوان خود را بر سنگفرش خیابان ها می کشند، از قرن ها پیش متداول بوده ولی استفاده از عصای سفید به شکل امروزی و به عنوان نمادی برای نابینایان به بعد از جنگ جهانی اول باز می گردد. در سال 1921 میلادی عکاسی از شهر بریستول به نام جیمز بیگز، مخترع عصای سفید که در اثر سانحه بینایی خود را از دست داده، برای حفظ جان خود در برابر رانندگان بی ملاحظه وسایل نقلیه ابتکار استفاده از عصای سفید را از آن خود کرد تا به راحتی برای همگان قابل دیدن باشد. پس از آن، دو محقق آمریکایی به نام دکتر ناول پری (ریاضیدان) و دکتر جاکوپس تن بروک (حقوقدان) توانستند قانونی را در 15 اکتبر به عنوان قانون روز عصای سفید به تصویب برسانند و این روز را به عنوان روز جهانی نابینایان نامگذاری کنند. در این قانون، تمامی حقوق اجتماعی فرد مشخص شده است. نابینایان حق بهره مندی از کلیه امکانات معمول در جامعه را دارند. آنان حق دارند از پیاده روها، خیابان ها، بزرگراه ها و وسایل حمل و نقل عمومی مانند هواپیما، قطار، اتوبوس، خودرو، کشتی، هتل، مکان های عمومی و مراکز تفریحی و مذهبی بهره برداری کنند. رانندگان وسایل نقلیه موظف به مراعات کامل نابینایانی هستند که با عصای سفید در خیابان ها رفت و آمد می کنند. دولت موظف است در روز جهانی عصای سفید آنان را به مشارکت در کارهای دولتی تشویق کند تا آنان نیز همراه و همگام با جامعه پیش بروند و از خستگی و کسالت رهایی یابند. به جهت بهره مندی از حقوق ابتدایی، این افراد باید سواد داشته باشند که به این منظور خط بریل ابداع شده تا کمک حال آن ها باشد. خط بریل، خطی است که در قرن نوزدهم میلادی برای سهولت کار افراد نابینا و کم بینا در امر تحصیل توسط لویی بریل فرانسوی ابداع گردید.

دیدی تازه به عصای سفید

شیوه نگرش مردم به مفهوم نابینایی و روز عصای سفید، 15 اکتبر یا 23 مهر می تواند در سرنوشت افراد نابینا و حالات روحی و روانی این قشر از جامعه تأثیرات متفاوتی داشته باشد. برای تعامل با نابینایان باید به موارد زیر در 23 مهر یا 15 اکتبر توجه کنیم از جمله اینکه واقع بین باشیم و به آن ها بفهمانیم که با دیگران تفاوتی ندارند، آن ها را با نام صدا بزنیم و وقتی به آن ها نزدیک می شویم، به نحوی آن ها را از حضور خود آگاه کنیم و اگر احتمال می دهیم ما را نشناسند، بهتر است خود را دقیق به آن ها معرفی کنیم و از کمک بی جهت که به استقلال آن ها لطمه می زند، پرهیز کنیم. ﻣﺴﺌﻮﻻن دوﻟﺘﯽ ﻫر ﺳﺎل ﺑﺎﯾﺪ روز 15 اکتبر یا 23 مهر را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روز عصای سفید ﺑﻪ ﻧﺤﻮی ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ارج ﻧﻬﻨﺪ و از ﻣﺮدم ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮐﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﻌﻘﻮﻻﻧﻪ ای ﺑﺎ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﮔﺎم های ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ و ﻣﻮﺛﺮی ﺑﺮای آﻧﺎن به مانند مخترع عصای سفید ﺑﺮدارﻧﺪ.

کلام پایانی

نابینایی، اختلالی است که طی آن بیمار قدرت بینایی ندارد و علت آن عوامل فیزیولوژیکی یا عصبی هست. در حال حاضر 35 میلیون نابینا در جهان زندگی می کنند که 90 درصد آن ها در کشورهای در حال توسعه و بیشتر در آسیا هستند. در تاریخ 6 ژانویه 2013 محققین بریتانیایی موفق به معالجه موش های نابینا شدند. آن ها این عمل را با تزریق سلول های حساس به نور انجام دادند. امروزه آزمایشات بیشتری در جای جای این کره خاکی در حال انجام است تا سعی شود که راه حلی پیدا گردد تا بینایی به دیدگان این افراد بازگردد و همگی در کنار هم جهانی پاک و سالم داشته باشیم. به امید روزی که دیر نیست.